Kapper Kloeke

Onlangs postte een FBvriend deze foto. Mijn oog werd direct getrokken naar het middelste pand. Daar zat vroeger “altied” kapper Kloeke. Heb nooit begrepen wie nou Kloeke was, de lange of de korte. Beiden hadden ze een witte jas aan (alsof knippen een geneeskundige handeling betrof). De kapsalon bestond uit één rechthoekig lokaal. Links langs de muur een rij met stoelen. Ik denk een stuk of acht. Daartegenover de wand met van die grote zwarte leren stoelen met te kleine hoofdsteunen. En spiegels uiteraard. De Kloeke kappers waren er ook meester in om "blind" te knippen. Met het nodige aplomb spraken zij het publiek op de stoelen toe, zo half over de heup gedraaid. Terwijl zij half achter hun rug knippende bewegingen maakten met hun handen. In de buurt van dat mallotige hoofdsteuntje. De mannen waren duidelijk ervaren: nooit ben ik in mijn oor, oog of nek geknipt; en altijd was het resultaat hetzelfde. Alsof er een virtuele bloempot op mijn sprieterige haardos was neergedaald. Klanttevredenheid stond bovenaan: er moesten iedere dag voldoende goede gesprekken worden gevoerd. Geen probleem voor deze Mini en Maxi: op serieuze toon slap ouwehoeren behoorde tot beider kerncompetenties. Het wel en wee in buurt, stad en ommeland passeerde de revue. Zou me niet verbazen als mijn ouders geen knipgeld maar kijk- en luistergeld afdroegen aan deze buurtkappers. Op de gel wordt fors bespaard, maar ter compensatie hanteerden de mannen met de hen bekende gulheid de plantenspuit. De icebucketchallenge was er niets bij. Voordeel van deze sproeibeurt was dat je ná de knipbeurt nog moeiteloos de scheiding over rechts in plaats van over links kon leggen. Heel flexibel eigenlijk. Het mooiste was het moment waarop ze met de nodige nonchalance zo’n ronde spiegel achter je hoofd langs zwierden. Als je dan goed in de grote spiegel voor je keek, ontdekte je een repeterende werkelijkheid. Die ook nog telkens kleiner werd. Machtig mooi vond ik dat. Tegenwoordig wordt er weleens verontrustend geschreven over de alsmaar stijgende kosten van de geestelijke gezondheidszorg. Kan me niet aan de indruk onttrekken dat het sluiten van kapsalon Kloeke aan het Diezerplein te Zwolle debet is geweest aan het ontstaan van deze trend.

Ps Rechts een doorkijkje naar de Langenholterweg. Ben daar op nummer 68 geboren. Dat huis bestaat nog steeds. Mocht ik op Fb een foto van dat pand tegenkomen, dan schrijf ik er een blog over. Bijvoorbeeld over kuikens, konijnen, de groentetuin of waarom mijn moeder samen met mijn vader op “de zaak” overwerkte ;)  Of het schorrie morrie dat ergens om de hoek woonde.